Tijdens deze dienst zal Marnix ons meenemen in de ‘Bijbelse geschiedenis’, en uit de verhalen over de koningen van Israël en Juda in het bijbelboek 2 Koningen een selectie maken. Lees hieronder een inleiding op het bijbelstudiethema van de maand maart.

Het einde van Israël: de ballingschap

(2 Koningen 14-17)

In de hoofdstukken van Koningen die we in maart lezen, komen Amasja, Azarja, Jotam en Achaz langs als koningen van Juda, en Jerobeam II, Zekarja, Sallum, Menachem, Pekachja, Pekach en Hosea als koningen van Israël. Het hele rijtje uit het hoofd leren gaat ons deze maand vast niet lukken. Als iemand een werkend ezelsbruggetje weet, laat het me weten. Het namenlijstje zelf is natuurlijk niet het belangrijkste. Er gebeurt van alles. Zo hier en daar lijkt de geschiedenis zich te herhalen, maar er vinden ook heel opvallende dingen plaats. Bijvoorbeeld: de tempel in Jeruzalem wordt nu eens niet door een vijandelijke mogendheid leeggeroofd, maar door de koning van Israël. Als je deze hoofdstukken doorleest, kom je ook concrete vermeldingen tegen van Gods ingrijpen. We proeven iets van het hart van God: Hij heeft lief, Hij toont geduld, Hij probeert het nóg een keer, Hij waarschuwt door omstandigheden. De rol van de profeten is na de dood van Elisa zo’n beetje uitgespeeld. Zij hebben op allerlei manieren met klem opgeroepen tot toewijding aan de God van Israël, tot bekering, omdat God liever niet wil oordelen. We herkennen nu iets van ‘wie niet horen wil, moet maar voelen’. Niet met een zakelijk schouderophalen, maar als een laatste liefdevolle oproep tot bekering.

Uiteindelijk valt toch echt het doek voor het 10-stammenrijk: het wordt ingenomen na een belegering van drie jaar, en het volk wordt weggevoerd naar Assur. Israël verdwijnt als rijk van het wereldtoneel. Mensen van elders nemen hun plaats in: de Samaritanen doen hun intrede. We kennen ze uit de tijd van de Heer Jezus.

We gaan proberen ook uit deze geschiedenissen een boodschap te ontdekken die wij nu nodig hebben. Het is Gods levende Woord, dat ook nu spreekt. Graven is soms vermoeiend werk, maar als je dan wat ontdekt, is de voldoening extra groot! Daarom de uitdaging: lees zelf deze hoofdstukken een paar keer biddend en rustig door. Vraag of God jou persoonlijk iets wil laten zien, of iets wil laten inzien. Je huppelt vervolgens waarschijnlijk niet van bemoediging naar bemoediging, maar wat je ontdekt, zou zomaar eens richtingbepalend kunnen zijn voor de rest van je leven. Zo werkt God soms. Ik hoop zelf iets door te geven van wat mij is opgevallen. Maar ik hoop ook op terugkoppeling van jullie. Het mag natuurlijk een duidelijk omlijnde ‘les’ zijn, maar een glimp van een thema of een rode draad in Gods boek aan ons, iets als ‘een gevoel van …’ of een vraag ‘zou dat misschien …’ hoor ik ook graag. Delen is vermenigvuldigen.